روشهای درمان بیش فعالی
بیش فعالی که اغلب با اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD) همراه است، وضعیتی است که با سطوح بیش از حد و غیرقابل کنترل فعالیت فیزیکی و ذهنی مشخص می شود. درمان بیش فعالی معمولاً شامل ترکیبی از درمان، دارو، اصلاح شیوه زندگی و حمایت متخصصان مراقبت های بهداشتی، والدین، معلمان و مراقبان است.
رفتار درمانی
رفتار درمانی یکی از درمان های اولیه بیش فعالی است. بر آموزش راهبردهای خاص به افراد برای مدیریت رفتار و بهبود خودکنترلی تمرکز دارد. برخی از درمان های رفتاری رایج که برای بیش فعالی استفاده می شوند عبارتند از:
درمان شناختی رفتاری (CBT): CBT به افراد کمک می کند تا الگوها و رفتارهای افکار منفی را شناسایی و تغییر دهند. با آموزش بیماران به شناخت محرک های بیش فعالی و توسعه راهبردهای مقابله ای، CBT می تواند به طور موثر علائم مرتبط با بیش فعالی را کاهش دهد.
آموزش والدین: والدین نقش مهمی در مدیریت بیش فعالی کودک دارند. برنامه‌های آموزشی والدین، آموزش و آموزش مهارت‌هایی را به والدین ارائه می‌دهند که چگونه انتظارات روشنی داشته باشند، روال‌ها را ایجاد کنند و از تقویت مثبت برای ترویج رفتار مناسب در فرزندانشان استفاده کنند.
اصلاح رفتار: این شامل استفاده از پاداش ها و پیامدها برای تقویت رفتارهای مطلوب و دلسرد کردن رفتارهای نامطلوب است. تکنیک‌های اصلاح رفتار مانند صرفه‌جویی در نشانه‌ها و وقفه‌های زمانی می‌توانند در کاهش رفتارهای بیش فعال مؤثر باشند.
دارو
معمولاً برای کنترل علائم بیش فعالی، به ویژه در موارد ADHD، دارو تجویز می شود. رایج ترین داروهای تجویز شده برای بیش فعالی عبارتند از:
داروهای محرک: محرک هایی مانند متیل فنیدات (به عنوان مثال، ریتالین) و داروهای مبتنی بر آمفتامین (مانند آدرال) اغلب برای بهبود تمرکز، توجه و کنترل تکانه در افراد مبتلا به بیش فعالی استفاده می شود.
داروهای غیر محرک: داروهای غیر محرک مانند اتوموکستین (Strattera) و گوانفاسین (Intuniv) ممکن است برای کسانی که به خوبی به محرک ها پاسخ نمی دهند یا عوارض جانبی قابل توجهی را تجربه می کنند تجویز شود.
سایر روشهای درمان بیش فعالی
نوروفیدبک
نوروفیدبک، همچنین به عنوان بیوفیدبک الکتروانسفالوگرام (EEG) شناخته می شود، یک رویکرد درمانی غیر تهاجمی است که هدف آن آموزش افراد برای تنظیم الگوهای امواج مغزی است. با ارائه بازخورد در زمان واقعی در مورد فعالیت مغز، افراد می توانند یاد بگیرند که عملکرد مغز خود را کنترل کنند و علائم بیش فعالی را کاهش دهند.
مداخلات غذایی و تغذیه ای
تحقیقات نشان می دهد که رژیم غذایی و تغذیه نقش مهمی در مدیریت بیش فعالی دارند. برخی از مداخلات غذایی و تغذیه ای که ممکن است به کاهش علائم بیش فعالی کمک کند عبارتند از:
رژیم های غذایی حذفی: برخی از افراد مبتلا به بیش فعالی ممکن است از حذف برخی مواد غذایی که می توانند رفتارهای بیش فعالی را تحریک کنند، مانند رنگ های خوراکی مصنوعی، مواد نگهدارنده و افزودنی ها سود ببرند.
مکمل ها: نشان داده شده است که مکمل های اسیدهای چرب امگا ۳، روی، منیزیم و آهن دارای مزایای بالقوه ای برای افراد مبتلا به بیش فعالی و بیش فعالی هستند. قبل از شروع هر گونه مکمل، مشاوره با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی توصیه می شود.
ورزش و فعالیت بدنی
فعالیت بدنی منظم از روشهای درمان بیش فعالی است. ورزش می تواند به افراد مبتلا به بیش فعالی کمک کند تا انرژی اضافی خود را به شیوه ای مثبت هدایت کنند. درگیر شدن در فعالیت هایی مانند ورزش، یوگا و رقص می تواند به کاهش رفتارهای بیش فعال و بهبود تمرکز و تمرکز کمک کند.
دیگر راهکارها
تکنیک های ذهن آگاهی و آرامش
تمرین‌های ذهن‌آگاهی، مانند مدیتیشن و تمرین‌های تنفس عمیق، می‌توانند به افراد مبتلا به بیش‌فعالی کمک کنند تا خودآگاهی را توسعه دهند، توجه خود را متمرکز کنند و استرس و اضطراب را مدیریت کنند. گنجاندن تکنیک‌های تمرکز حواس در برنامه‌های روزمره می‌تواند آرامش را تقویت کرده و تکانشگری را کاهش دهد.
اصلاحات محیطی
ایجاد یک محیط سازمان یافته می تواند به افراد مبتلا به بیش فعالی کمک کند تا علائم خود را به طور موثر مدیریت کنند. برخی از تغییرات محیطی که ممکن است مفید باشند عبارتند از:
ایجاد روال‌ها: یکی از روشهای درمان بیش فعالی ایجاد روال منظم است. ایجاد روال‌های منظم برای فعالیت‌های روزانه مانند وعده‌های غذایی، تکالیف و زمان خواب می‌تواند به افراد مبتلا به بیش فعالی کمک کند تا احساس سازماندهی و کنترل بیشتری داشته باشند.
به حداقل رساندن حواس پرتی: ایجاد یک فضای آرام و بدون درهم و برهمی برای کار یا مطالعه می تواند به افراد کمک کند تمرکز خود را حفظ کنند و رفتارهای تکانشی را کاهش دهند.
